W naturze krzem występuje głównie w formach mineralnych (takich jak na przykład granit, piasek czy kwarc). Wszystkie mineralne formy krzemu są polimerami, związkami wielkocząsteczkowymi, słabo rozpuszczalnymi, słabo przenikającymi przez błony komórkowe i dlatego trudno przyswajalnymi przez nasz organizm.
Od 1973 roku są dowody naukowe na to, że krzem odgrywa ważną rolę w powstawaniu kolagenu oraz, że jego niedobory powodują zmiany i zniekształcenia w strukturze kości, chrząstek i innych tkanek łącznych. Inne badania z kolei pokazują, że systematyczne stosowanie kwasu krzemowego stymuluje syntezę kolagenu, odbudowę kości i ma pozytywny wpływ na leczenie ran.
Udokumentowano także, że systematyczne stosowanie produktów opartych na biodostępnym krzemie musi wzmacniać włosy i paznokcie oraz poprawiać elastyczność skóry.
Przyswajalne są formy monomeryczne. Te jednak są bardzo niestabilne w warunkach naturalnych, szybko ulegają polimeryzacji i dlatego są bardzo mało obecne w przyrodzie.
Cząsteczki krzemu można poddać specjalnemu procesowi stabilizacji zwanemu BIOAKTYWACJĄ, dzięki któremu stają się one doskonale przyswajalne przez organizm.
BIOAKTYWACJA sprawia, że cząsteczki krzemu nie ulegają polimeryzacji, co umożliwia uzyskanie pojedynczej cząsteczki w postaci idealnego monomeru: wysoce przyswajalnego przez organizm krzemu aktywowanego biologicznie.
